Kimi zaman anlatmak, yaşamaktan kolay gelir! Kimi zaman da yaşamak, anlatmaktan! Öylesi dönemler vardır ki hem yaşaması zordur, hem de sonra anlatması!
Böylesi fırtınalı bir dönemden geçtik biz! Aklımızla değil, yüreğimizle, duygularımızla yaşadığımız bir dönemden.
Yargılamadık kendimizi! Karşı tarafı da… Yalnızca düşman bellemek kolaylığına kapıldık! Aynı milletin umudu ve geleceği olan koskoca bir nesil, çıkan fırtınanın içinde yok oldu gitti! Çağa hükmedecek bir nesildi. Türk Milleti için gerekliydi bu gençler!
Öldüler! İşkencelerden geçtiler! Aynı iple, aynı sehpada asıldılar! Yiğit çocuklardı hepsi de! Vurdumduymaz bir hayat yerine ideallerini seçmişlerdi…
O gün, oradan öyle gözüküyordu! Bugün, o zamana ışınladım kendimi! Oradan bakmaya çalıştım! Gördüklerim korkuttu beni!
“Keşke yaşamasaydım!” dediklerimin yanında; o fedakarlığı, o arkadaşlığı, o paylaşımı düşünüp “İyi ki yaşamışım!” dediklerim de oldu.
En çok üzüldüğüm konu: Aynı sosyal sınıfın gariban çocukları, kavga etmek yerine oturup konuşsalardı! Birbirini anlamaya çalışsalardı! Fırtınada vurulmak yerine, birer fırtına olup, kahpe sömürü düzenine kafa tutsalardı! Bugün yaşananlar, yaşanır mıydı acaba?
Gençler! Yarın sizin de kafanızda “acaba!” sorusu kalmasın istiyorsanız; konuşmayı, birbirinizi anlamayı deneyin!
Fikrinize ve kendinize güvenin!
