Bozkırın Sırrı Türk Peygamber
Ahmet TurgutYorumlar ve İncelemeler
Yazarın tüm kitaplarını okuduğumu ve Bozkırın Sırrı kitabını bir kere daha okuduğumu belirterek başlamak istiyorum.
Yazarın konuya hakimiyeti o kadar iyi ki olay örgüsü hiç bir şekilde kopmuyor, bıkkınlık vermiyor, oldukça sürükleyici gidiyor. Sanki kitap okumuyor film seyrediyorsunuz burada da yazarın senaristlik yönünün gücünü farkediyorsunuz.
Genel olarak bakıldığında yazarların ilk kitaplarında ufak da olsa bağlantı kopuklukları olabiliyor. Ahmet hocanın ilk kitabı olmasına rağmen muhteşem bir kurgu ve harika bir bilgi birikiminin eseri olduğunu kitaba başladığınız ilk sayfalarda farkediyorsunuz. Kurgu tamamen ayetlere atıfla kurulmuş ve sonuna kadar da bağlantı kopmadan devam ediyor. Karakterler Gülce, Begrek, Aşena, Öktem, Bazgan, Aybars, Gülçiçek... her bir isim özenle seçilip isimlerin anlamları açıklanmış ve kitabın başından sonuna kadar öz Türkçe kavramlarla tanışıyorsunuz. İlerleyen sayfalarda da kelimenin ilk geçtiği yerde dipnot ile açıklanan kelimelere küçük atıflarla hatırlatmalar yapılması çok güzel olmuş ilk dipnotu bulmaya çalışmıyor yada not almak zorunda kalmıyorsunuz. Böylece Unutulan Türkçe kelimeleri öğreniyorsunuz ve bu kitapta Türk geleneklerini tanıma fırsatını yakalıyorsunuz. İnancı, mücadeleyi, aşkı... akıcı bir üslup ve kurgu ile okumak için tercih edilebilecek en iyi kitap olduğunu düşünüyorum.
Ayrıca her kitabın dünyasına hemen ilk sayfalardan giremezsiniz önce bir süre ısınma turları atmak zorunda kalırsınız Bozkırın Sırrı kitabı daha ilk sayfalarda açıyor kapılarını okurlarına ve elinizden bırakamıyorsunuz. 500 sayfa olması korkutmasın :) keyifli okumalar . 
Ahmet Turgut 
Bozkırın Sırrı Türk Peygamber
Türk mitolojisinin unutulmaz destanlarının harmanlandığı bu roman belki de türünün tek örneğidir. Teoride kalan Zülkarneynin Türk olduğunu inancına sizi biraz daha yaklaştıracak kadar gerçekçi bir hikaye oluşturmuş yazar. Okumaya başladığımda kendimi binlerce yıl öncesinde bozkırın ortasında bir çadırda yaşıyor hissine kapıldığımı itiraf edeyim. Her okuduğumuz romanda kendimizi hikayenin kahramanı veya başka bir karakter olarak düşünürüz ama bu romanda bu duyguyu biraz daha farklı hissettim. Okuduğum her sayfada tıpkı 
Maksim Gorki nin 
Lev Tolstoy bir hikâyesini okurken öylesine kendinden geçer ki acaba kâğıdın içinde efsunlu bir şey mi var diye havaya kaldırır,bakar ama beyaz kağıda yazılmış siyah yazıdan başka bir şey göremez hissine kapıldım..
