Bu kitaptaki karakterler sosyeteden kişiler ama oyun kahramanı Glumov'un son nutku her kesim için geçerli.
Onurundan, azametinden, kişiliğinden asla ödün vermeyen insanlar, yakın çevreleri öncelikli olmak üzere genel anlamda başkalarının yanında insanları, kurumları, ideolojileri, zihinleri eleştirmekten, aşağılamaktan geri kalmazlar. Kendikerinin bu yaptıklarına karşılık, onların kişiliklerini sergileyenleri de her türlü suçlamayla karşı karşıya bırakırlar.
Glumov, biraz fazla para elde etmek için bir plan yapar ve bu planda rol oynayan herkesi alttan alması, pohpohlaması gerekmektedir. Glumov bu açıdan bakıldığında kötü bir mizaca sahiptir ama pohpohladığı kişiler ne kadar aldatılmış olsakar da Glumov kadar kötü mizaçlı kişiler olurlar.
Toplum içerisinde bireyler tek tek ele alındığında yanlış olan şeyin farkında olmalarına rağmen bu yanlışı görmezden gelir. Bireyler bir araya geldikçe bu yanlış toplumsal bir görmezden gelmeye döner. Burada dolaşan yanlışın herkes tarafından göründüğü halde, kinse tarafından işaret edilmemesi, toplumsal bir işbirliğini gösterir. Kimse bakmazsa, o şey yoktur sonuçta. Hele ki bu yanlışı "Kral Çıplak" tarzı bir nida ile dile getirenler oldu mu, ilk iş; onları suçlamak, uzaklaştırmak, hep bir ağızdan inancı sağlamlaştırmaya çalışırken böyle bir örneği ibret olarak göstermektir.
Ne kadar görmezden gelinse de gerçek elbet gün yüzüne çıkar.
