Budala
Fyodor DostoyevskiSözler ve Alıntılar
“Yeni dünyada yeni insanları anlamak güçtür.”
Sayfa 260Kitabı okudu
Hiç olmazsa tek bir insanla, sanki kendi kendimleymişim gibi her şeyi konuşmak istiyorum...
Bir tek sizin yüzünüz gözümde canlanıyor.
Bana gereklisiniz, çok gereklisiniz...
Birisi çıkıp da iki ağaç dikse alay ediyorlar: “Bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen?” diyorlar. İnsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. Herkes yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. Herkes kendini düşünüyor. Kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan soğuktan ölsün, vız geliyor...
Kafanızdan bir türlü çıkmak istemeyen, sonsuza kadar sizinle yaşayacak olan bazı şeyler muhakkak vardır.
Birdenbire bütün bunları burada bırakıp uzaklara, ıssız bir yere, kimseyle vedalaşmadan, hemen şimdi gitmek isteğine kapıldı.
Bu devir sıradan insanın en parlak zamanı. Duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir.