Beni en çok etkileyen Dostoyevski romanı bu kesinlikle diyebiliyorum. İkinci defa okumama rağmen sanki ilk defa deneyimlediğim bir yolculuk oldu bu kitabı okumak. Okurken altını çizdiğim bir sürü cümle oldu, durup düşündüğüm bir sürü olay gerçekleşti. Günlerce elimden düşüremedim, okumayı bıraktığım zamanlarda da sürekli aklımdaydı karakterler.
Bu kitabı bitirmek oldukça uzun sürdü. Şunu anladım ki; insanın canı sıkkınken (deprem nedeniyle) hiçbir şey yapmak istemiyor. En sevdiği aktivite olsa bile...
Belki bu sebeple, belki aşırı uzun olduğu için bu kitap pek sarmadı beni. Karakter sayısı çok. Doğru düzgün, dişe dokunur bir olay yok.
Yine okurken adeta olayların içine çeken, karmasık olay kurgusuna rağmen Prens Mişkin in su saflığındaki kişiliğini konuşmalarından fikirlerinden görüyoruz.
Budala tekrar tekrar okunabilecek, betimlemeleriyle, kişi ve olay örgüsüyle oldukça zengin bir eser.
Okuyan bilir Dostoyevski okumak, karakterlerinin iç seslerine kulak vermek demektir. Dostoyevski’yi okuyan bir birey gittiği yoldan sapar bununla kalmaz olaylara ve çevresine de daha farklı bakmaya başlar.
Neden?
Nedeni sizce de çok açık değil zira büyük usta, okurun fabrika ayarları ile oynar ve destekliyorsa yazılım güncellemesi
Mevzu, Dostoyevski ve onun eserleri olunca Stefan Zweig in düştüğü müşkülatı çok daha iyi anlıyorum. Budala gibi bir esere inceleme yazmak ha. Hadi bakalım kolay gelsin, bana ve size.
1- Dostoyevskiyi tanımadan yapılacak her inceleme , muallakta kalmaya mahkumdur. İddialı mı oldu. Oldu. Ama doğrusu da bu.
2- Emile Michel Cieron , Burukluk adlı
