“Şimdi beni bu varlıkla yalnız bıraktılar, hayır, sadece yalnız bırakmadılar, bu mahlûkla birlikte hapsettiler beni, en çok korktuğum şeyle: Kendimle “
Beni asla yalnız bırakmamalıydın anne. Şimdi bulamayacağız birbirimizi bir daha hiç. Bir daha hiç. Asla yapmamalıydın. Geceleri biliyordun hâlbuki. Gecelerden vardı haberin. Ama beni çığlığınla attın içinden. Attın içinden dışarı ve gecelerle dolu bir dünyaya fırlattın.
Ölüler, bayanlar baylar. Bir sürüler. Ve hiçbir yeri yok hiçbirinin. Çünkü tüm kalpler dolu. Ağzına kadar dolu. Ve onlar bir tek kalplerde barınabilir, kesin bu.