Artık normalleşmenin zamanı geldi, diyorum kendi kendime, artık normalleşmenin zamanı geldi, kendime acımaktan vazgeçmenin zamanı çoktan geldi. Çünkü bilir misiniz en ağırıdır bu insani duyguların; insanın kendine acıması. Başka birine, bir hayvana, bir çiçeğe acımak ne kolay ve ne rahatlatıcı bir duygudur. Bir nevi katharsis sağlar, bunun başına bu geldi, ben ona üzülüp acıyayım ki benim
başıma gelmesin, demenin bir hâlidir, bir tezahürüdür başkasına acımak. Oysa ben bu duyguyu çoktan geçtim, artık bizzat kendim bir acıma nesnesiyim çevremdekilerin nazarında. Beni görüp sevgililerinin, eşlerinin ellerini daha sıkı kavrayanlar var. Bir ibret vesikasıyım, görmeleri yürek ister.