"...ve derler ki ancak acı çeken acı çekene yol gösterebilir ve onu iyileştirebilir.Oysa insan kendisinin tutsağı olduğu düşünsel bir güce tümüyle egemen olabilir mi?Vurgun yemiş biri,kurtarıcı olabilir mi?"
Ölüm büyük bir güç.
Önünden, şapkanı çıkarıp biraz öne eğilerek parmaklarının ucuna basa basa geçersin.
O törensel kırmalı yakasını takar, sen de ona saygını göstermek için siyahlara bürünürsün.
Akıl onun yanında aptal kalır çünkü akıl erdem demektir ama ölüm özgürlüktür, karmaşadır ve şehvettir.
Düşüm aşk demiyor, şehvet diyor.
Aşk ölüme karşıdır ve yalnızca o ölümden daha güçlüdür; akıl değil.
Ölümlü düşünceleri veren odur; akıl vermez.