Nefis bir eleştiri. Çok ufuk açıcı bir kitap bu.
Sanatın ne olduğuna, en çok da ne olmadığına bakıyor Lesper. Herkes sanatçıdır dogmasını ya da kendi deyimiyle ahmaklığını eleştiriyor. Bu mantığın sanatı nasıl da yavan, kof, vasat hale getirdiğini, ‘Çağdaş Sanat’ adına ortaya konanların “Zıpçıktılık” tan ve en nihayetinde bir Hiç’ten başka bir şey olmadığını güçlü argümanlarla savunuyor.
Bu kitabı okumadan önce küratör, eleştirmen ve galeriler arasındaki al gülüm ver gülüm ilişkisine dair hiçbir fikrimin olmadığını fark ettim.
Farkına vardığım bir diğer şey de duyarlılıklarımızın nasıl sömürüldüğü meselesi oldu. Misal, bakınca estetik göremediğimiz bir şey eğer ekolojiyi savunuyorsa, kapitalizmin yarattığı tüketim toplumuna ya da kirliliğe eleştiri getiriyorsa, cinsiyetçiliğe dair bir şikayetle öne çıkıyor ya da feminizm önlüğü takıyorsa, eleştirinin önü tümüyle kesilmiş oluyor. Bu kof şey sanat mı şimdi desek, sanki bunlardan birine karşı çıkıyormuşuz gibi hissetmemize neden olan bir pazarlama söz konusu.
Şu alıntıyı da bırakıp kaçıyorum. Zira bu kitabı neden okumalı, bu meseleye neden kafa yormalı sorularının cevabı içinde saklı: “Dogmatizmin temelinde zekâya boyun eğdirmek olduğundan ideolojisi bilgi ve yaratının başka alanlarına da sızabilir, zekâsı gerilemiş toplumlar ortaya çıkarabilir ve sonunda bizleri barbarlığa sürükleyebilir.”
YouTube’da kendisiyle yapılmış nefis bir röportaj var. “Çağdaş sanat bir kandırmacadan mı ibaret?” Mutlaka izleyin derim.
