"İnsan kendi mutlu olma imkânını görebilmeli. Mutluluksa filmlerin, romanların içinde değil, kendi yaşadığımız basit hayatın içindedir. Ve önemli olan, yaşanılan an'dır."
"Erdem." diyor birkaç kere. "Erdem." diye sayıklıyor sanki. Bir şey diyecek Zarif Adam. Ölmeden evvel, yüreğindeki ukdeyi fısıldayıverecek o eski dostuna. Erdem ki, onu herkesten iyi anlayacak tek adam belki de.
"Söyle Cahit." diyor Erdem. "Buradayım, söyle."
Erdem'in elini yakalıyor Cahit. Ömür defterine son noktayı koyar gibi, son gücüyle sıkıyor arkadaşının elini ve yüreğindeki acıyı, son nefeste haykırıveriyor dostuna;
"Erdem! Kırlarda çiçekler artık bensiz açacak."