Yüzlerce kez kendimi öldürmek istedim ancak yine de yaşamayı seviyordum. Bu gülünç zayıflık belki de en ölümcül eğilimlerimizden biridir. Zira sürekli yere atmak istediğimiz bir yükü vazgeçmeden taşımayı sürdürmekten, nefret duyduğumuz varlığımızı sahiplenmekten ve hatta onu muhafaza etmekten, bizi tüketen ve nihayetinde kalbimizi yiyecek yılanı okşamaktan daha akmakçası var mıdır?