Biraz serin bir hava, epey sıradan bir gün.
Canhıraş: Tüyler ürpertecek denli korkunç, yürek parçalayan, acı...
Kitapla ilgili ne mi söylenebilir?
Bu sorunun cevabı aslında kitabın isminde gizli gibi. Kelime anlamını duyduğumuzda bilinçaltımızın en tenha en derin yerlerine gömdüğümüz korkularımız birden hortlamaya, enkaz altından çıkmaya başlıyor. Gizlediğimiz, ertelediğimiz, yüzleşmekten korktuğumuz ne varsa bir bir etrafımızı sarıyor. Ve yine onlarla mücadele etmek yerine büyük bir cesaretle(!) onları öldürdüğümüzü, eski yerlerine gömdüğümüzü (kendimizi kandırdığımızı bile bile) sanıp kitabı okumaya koyuluyoruz. Baştan sona merak uyandıran, şaşırtan, düşündüren hatta çoğu zaman kitabın kapağını kapattırıp kendimizi sorgulatan, korkularımızı tekrar tekrar hortlatan bir kitap. Kitabın ortalarına doğru derin ve bir o kadar yoğun bir karakter betimlemesiyle karşi karşıya kalıyorsunuz. Çoğu zaman bu karakterlerle birlikte kendinizi kaptırıp senaryolar kurmaya, hatta yazardan tamamen bağımsız kurgular üretmeye başlıyorsunuz. Belki bu da korkularımızla yüzleşmekten bir kaçış...
Sonraları ise bu karakterlerin her birinin en ufak ayak seslerinin bile ne kadar ehemmiyetli olduğunu görüyorsunuz.
Benden sonra kalan'a...
Evet, tüm meraklarımızın cevabı, aslında kitabın tam ortasında bizim bile karşı karşıya gelmekten çekindiğimiz, başkasının korkusundan bile korktuğumuz sorunsalının çözüldüğü kısım...
Çok severek okuduğum, bitmesini istemediğim bir eser. Nice güzel eserler temennisiyle
