Onu sevmək çətindir, ancaq ona heyran olmamaq mümkün deyil…
Etel Lilian Voyniç’dən oxuduğum ikinci möhtəşəm əsərdi.Birincisi o əsər idi ki, sondakı dialoqları,o məşhur alıntını,sonunu hələ də unuda bilməmişəm.Düşünürdüm ki,bu əsər o qədər təsirli olmaz.Amma Cek Reymondun çətinliklərini,ona verilən əziyyətləri dəhşətlə oxuyanda anladım ki,heç də Ovoddan geri qalmır.Çox axıcı idi,amma həm də çox ağrılı idi.
Cek və bacısı Molli atalarını itirəndən sonra əmiləri keşiş Cozaya Reymondun himayəsində qalırlar.Amma nə əmi…
Hər bir uşaqlığında,dəcəlliyində bir uşaq bu qədər əzab görməlidirmi?Əslində içində özündən böyük yaxşılığı olan,lakin hamı anası pisdi deyə bu uşaq da onun qanındandır deyən insanlara qürurunu sındırmamaq adına pis insan olmağı seçən Cek Reymond…
Əmisinin işgəncə edəndə üzündə yaranan ifadə əslində hər şeyin açarı idi.Amma Cek Reymond ondan qurtula bilirmi?Bütün bunlar bitəcəkdimi?
Əsər haqqında çox söz demək olar,amma oxuduğunuzda yaşayacağınız hissləri əsla bu yazılarla çatdıra bilmərəm.
“O bütün ömrü boyu ədalət axtaracaq,o isə dünyada mövcud deyil.”
“Cek hönkürdü-böyük adam kimi ağır-ağır,səssiz,göz yaşı tökmədən.”
“Bu haqsızlıqdır.Niyə məni yaratmısan?Amma heç kimə əmr etməmisən ki,məni sevsin?”
