Yine birçok satırın altını çizdiğim, yazıların üstüne notlar aldığım, birçok yazısını okuduktan sonra başka bir şairi, fotoğrafçıyı, ressamı, yazarı araştırdığım dolu dolu bir kitap.
Bütün yazılarını beğendim diyemem. Kötü yazdığından değil, konu olarak bana hitap etmediğinden. Bunlar daha çok şiirin yapısı ya da sanat eleştirileri gibi beni aşan konulardı buna rağmen diğer yazılarını okumak çok güzeldi. Toplam kaç yazısı vardı saymadım ama 21 yazısı ile ilgili bir sürü not aldım çünkü Şükrü Erbaş okuyunca tanıdığım tanımadığım bir sürü kişi hakkında bilgi sahibi oluyorum.
İnsanın Acısını İnsan Alır kitabını okurken Gülten Akın ile ilgili o kadar güzel şeyler yazmıştı ki Gülten Akın’ı merak edip okumuştum. Bu kitabında ise Gülten Ablasını babaannesine benzettiğini öğrendim. Yine Hasan Ali Toptaş’ın dostu olduğu, nikah şahitliğini yaptığını öğrendim. Ahmet Telli ile anıları olduğunu da bu kitabında öğrendim.
Şair Behçet Aysan ile ilgili yazdıkları çok dokunaklıydı. “Bütün bir ülke odun taşıdı Behçet’in yangınına” dizelerini hatırladım. Yine birçok yazısında Metin abisini (Metin Altıok), Ahmet Erhan’ı unutmadı. Belki çoğu duyduğum yazarlar, şairlerdi ama artık okuyacağım yazarlar ve şairler olacaklar.
Ve tabii bilmediğim yine bu kitapta tanıdığım yazarlar, ressamlar, aşıklar... Yoh Yoh şarkısını Kul Ahmet’in yazdığını ve neler yaşadıklarını, F. H Dağlarca’nın Kürtler hakkındaki düşüncelerini ve Yaşar Kemal’ e söylediği cümleyi, ve tabii ki kendi hayatını anlattıklarını en iyi nereden öğrenecektim?
Teşekkür ederim Şükrü Erbaş.
