Ve o havlu Murtin'de yatak odamda yıllarca asılı durdu, daha sonra gittiğim her yere benimle geldi. Sonunda iyice eskidi, havı döküldü, yer yer delindi ve nihayet hatıralar gibi o da silindi, kayboldu.
Her yeri kaplamış kar lapa lapa yağmayı sürdürüyordu, odamın ışığı yanıyordu ve evim yalnız, tek başına, sakin, mağrurdu. Oraya doğru yürürken yalnızca tek bir şeyi düşünüyordum: Uyumayı.