“…. Küçük bir odaya alındık. Az sonra yan kapıdan uzun boylu, iyi giyimli, kırk-kırk beş yaşlarında, fevkalâde zarif bir hanım girdi. Odada bulunan herkes ayağa kalkıp karşıladık ve elini öptük. Hanım telefon masasının yanındaki koltuğa oturdu. Yüzüne baktım: ilk anda görebildiğim sâdece bir çift mâvi göz oldu. Ondan sonrasını hatırlamıyorum. Hayır hayır, baygın falan değildim. Muhakkak ki karşıdan bakanlar beni normal, sandalyesinde oturmuş, konuşmaları dikkatle dinleyen biri olarak görüyorlardı. Ama kat’iyen öyle
değildim. Şuurum durmuş, koltuktaki hanımın olduğu yerde bembeyaz bir bulut vardı. Ne konuşulanları anlıyordum, ne de kendilerini seçebiliyordum. Hayır, baygın falan değildim. Çünkü ondan gayri odadaki bütün varlıkları, kişileri gāyet net görüyordum.”
Kemal Y. Aren, Sâmiha Ayverdi ile birlikte geçen zamanların gönüllerde bıraktığı derin izleri bu kitapta hasretle yâdediyor.
