İmkânsızlıklar içinde, imkânsızlıkları aşkmak için kendi başrolündeki hayatta figüran olmaya razı olanların, başkalarını yaşama-yaşatma gayretiyle kendinden geçme davasıdır, “Aşk!” “Bana, sana gelen bir yol söyle! Anlatma uluorta imkânsızlıkları… Gidişleri…Umutlarım var sevgimde… Küçük küçük notlarım…Bir çakmak… “Senli” bir şiir de… Önsözüm olduğun kadarsın, sonsözüm de. Anlatamasam da -aşka dair- bir hikâyem. Azığım yalnızlık! Ve sensizlik hep bir uhde. Sol yanım hâlâ senin! Sen, benim olmalıydın! Bende dualaşmalıydın! ‘Rolümü çaldılar!’ kesin!” içsellerinde, yaralarını yârda sarmak isterken kendini yarlarda bulmaktır, “Aşk!” Aylardan “kasım”ken, “Mevsimin ilk karı Erciyes’e düştü!” haberleri, sonbaharın mahremine saygısızlık olduğu gerçeği kadar; bütün serveti, bütün iyiniyetleri, bütün mevsimleri, bütün mavilikleri siz olan ve hayatının sizden sonra kalmayacak kısmıyla, “Şimdi ben, senden sonra sadece Azrail’i beklerim!” diye sözleşen insanlara zaman ayırın!
