Barbizon, Paris'in dolaylarında bir köydür. Çağlayan suları kayalarının parçalanmışlığını serinletir, taze ormanların koynunda... Eski çağlarda, buralarda bizon sürüleri gezinirmiş ki, barbizon demişler... Otomobiller yeşilliğinin içine dek sokulurlar ve yolcuları yeni çağın tam hakkını vermiş toplumların rahatlığıyla birbirlerine gömülürler. …Ve ben memleketimi hatırlarım, zorlanmış gösteri hasretleriyle değil, alt alta yerleşik, değişik süzgeçlerden süzerek! Ormanın yanı başında köy yıllardır; sevimli, temiz, muntazam... Caddesinin kenarında oteller, lokantalar sıralanır: Bir yıldızlı, üç yıldızlı. Kapılarından ayak attığınızda uygarlık rüzgarı çarpar göğsünüze. …Ve ben memleketimi düşünürüm, öyle zorlanmış gösteri hasretleriyle değil, alt alta yerleşik değişik süzgeçlerden süzerek. Bir tepsi getirirler önünüze porselenden, üzerine iki düzine rafadanlık dizili, sapsız. İçlerinde, tek tek kabuğundan koparılmış midye vardır, sarmısaklı, yeşil otlu bir salçayla giyinik... Tepsiyi sunan, güler sizi sefalandıracağını bildiğinden... ... Ve ben memleketimi düşünürüm. Duvardaki tablolara takılır gözleriniz. Lokantanın sahibesi atılır: - "Barbizon'un ressamlarının" der, "her hafta değiştiriyoruz. " ...Ve ben memleketimi düşünürüm.
