Kafka, “Yazmak, dua etmek gibi bir şey benim için” diyor günlüğünde; fakat sonradan, dostu Max Brod’a ölüm döşeğinde yazdığı bir mektupta, bütün eserlerini yakmasını vasiyet ediyor. (…) Peki ama neydi onu yazdıklarını, “dualarını” yakmaya zorlayan? Kendisi, sağlığında hikayelerinden bazısının basılmasına izin vermişti; demek ki inanıyordu eserlerinin değerine. Bence bunun sebebini, onu bir türlü rahat bırakmayan hiçlik duygusunda aramak gerek.