Henüz yedi yaşında, Eskişehir'in bir Pomak köyünde annanemin kerpiç evinin dik avlusunda dikilir, hemen karşımızda porsuk nehrinin kıyısında harmanlığın gölgesine usulca değilde sanki zorla ama alabildiğine görkemli bir şekilde yerleşen çingeneleri büyük bir heyecan ve hafif tutkulu bir korku ile seyrederdim.
Gizemli bir masalın hemen başlayacakmış gibi duran gerilimindeymişcesine adeta nefes almadan izlerdim onları. puslu bir karaltı çökerdi kurdukları çadırda. Kül, köpek ve çıplak ayaklı veletler hiç eksik olmazdı bu hiç unutmadığım görüntülerde.
Sonra annanem genç bir kız çocuğu iken küpeli kel çingeneler tarafından nasıl kaçırıldığını anlattı da pek sokulamaz oldum yanlarına.
Ama korku tıpkı kutsal bir ilk günah gibi, sevgiyi ve onları arama tutkusunu doğurdu bende.
Türkiye'de basılmış çingene tarihini anlatan değerli kitap sayısı maalesef üç'ü geçmiyor.
Yabancı kaynaklı ve konuya bilimsel bir araştırma titizliği ile bakan tek kitap ise bu.
