Fotoğrafa dair Susan Sontag"ın bir tespiti bana hep çarpıcı gelmiştir. "Fotoğraf bizim fethetme duygumuzu karşılar (tatmin eder)." Başkalarını, başka mekanları ele geçirme, fethetme belki de hükmetme tutkumuzun ifadesi… Bir fotoğraf karesinde dondurduğumuz o görüntünün, içimizde itiraf edilmemiş duyguların yansıması olarak, böyle bir boyutunun olması her zaman geçerli bir durum mudur?