Çocuk Eğitimi Gönderileri
Çocuk Eğitimi kitaplarını, Çocuk Eğitimi sözleri ve alıntılarını, Çocuk Eğitimi yazarlarını, Çocuk Eğitimi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Günümüzde de pek farklı değil!
Aileler, başka konularda bilmem ama, çocuklarını cezalandırmakta bir hayli zengin hayal gücüne sahiptir.
Sille tokat, çimdik bir yana, çocuklar, karanlık odalara sürgün yollanır, yemişten tatlıdan yoksun kılınır, aç açına yatağa dehlenir. Çocuğu sabahlan bağıra çağıra, kış ortasında soğuk duşun altına sokanlar bile var.
Sayfa 221 - Özgür ÖzgürKitabı okudu
Vur Maria Teyzem vur!
Yetişkinler, çocuğun hareketlerini kısıtlama eğilimindedirler. Rahatsız edilmek istemedikleri için, çocuğu pasifleştirmeye kalkarlar. Çocuk, odasına ya da okula tıkılır. Yetişkinlerin dünyasında onları tedirgin etmeden yaşayacak çağa gelinceye dek çocuk, yetişkinler tarafından günlerini sürgünde doldurmaya mahkûm edilir.
Sayfa 200 - Özgür ÖzgürKitabı okudu
Kalbin Katılaşması
Dante, nefretin kol gezdiği cehennemde bu kalp katılaşmasını dile getirmek
için şöyle konuşur: "Kalbim kayalaştı, yumruğumu vuruyorum ona, elim acıyor!"
Sayfa 183 - Özgür ÖzgürKitabı okudu
Oyuncak alsak suç, almasak suç! :)
Ne yazık ki, yetişkinlerin çocuklar için bulabildikleri tek faaliyet alanı bu oyuncaklardan ibarettir. Yetişkin, çocuğu bu derme çatma oyunlarla, çakar almaz oyuncaklarla
bir başına bıraktığında, çocuğun zamanını mutluluk içinde geçirdiğini sanır.
Çocuk, önüne konulan oyuncaklardan çabucak bıkıp tümünü parça parça etse de, bu oyuncak alışkanlığı sürüp gider. Çocukların başına armağan diye bu cicili bicili nesneleri yığdıran ana babalar, nedense eli açık, çocuğuna sevdalı kişiler sayılır. Oyuncakla oynama, bu en nazik döneminde, daha yüksek bir yaşamın temellerini atmakla uğraşması gereken çocuğa tanınan tek özgürlüktür.
Sayfa 162 - Özgür ÖzgürKitabı okudu
Çocukları fazla küçümsüyoruz.
Çocuklarla ilişkilerinde yetişkinler, bencilden çok
ben-merkezcidirler. Çocuğun ruhuyla ilgili her şeye kendi açılarından bakarlar. Bu yüzden de doğan yanlış anlamaların sonu gelmez. Bu tutumları yüzündendir ki, yetişkinler çocuğu kendi çabalarıyla dolduracakları boş bir şey gözüyle görürler; onu, uğruna elden geleni yapmalarıgereken çaresiz ve cansız bir nesne bellerler; bir iç kılavuzdan yoksun, her daim güdülmeye muhtaç bir varlık sanırlar.
Kısacası yetişkin kendini çocuğun yaratıcısı bilir ve onun hareketlerini kendisinin çocukla olan ilişkileri açısından iyi ya da kötü diye yargılar. Yetişkin kendini çocuktaki iyi ve kötü ölçüsü, kıstası sanır. Kendini yanılmaz, çocuğa örnek, model olabilecek tek varlık olarak görür.