Çocuk kalbime empati duygusunun tohumlarını eken büyük yazar Kemalettin Tuğcu. Kitap alışkanlığımın temelindeki adam. Şimdilerde çocukların bunlarla büyümesi doğru mudur? Değil midir? Tartışılır tabii. “Ben o kitapları çocuklar için yazmamıştım ki” diyerek bir neslin gözyaşlarını kendisine yüklemeye çalışanları dumura uğratmıştır. Belki de itinayla yayınevlerine bunların novella tarzında olduğunu vurgulamak gerekirdi ki bu sorunun önüne geçilebilsin.
Bu kitapta açlık, sefillik çeken bir ailenin çocuklarına dahi bakamayacak duruma gelmesi ve onları evlatlık olarak başka ailelere verilmesi anlatılıyor. Kitap küçük kızımız Ayşe etrafında dönüyor. Ayşe, itilip kakılan, her an erkek değil de kız olduğu için babası tarafından suçlanan, aileye para getirmek yerine köstek olduğu söylenen acısı kalbinde büyüyen bir kızımız. 1971’de basılan bu kitap Ayşelerimizin önce aile içinde sonra ise toplum tarafından hangi söz ve davranışlara maruz kaldığını bizlere gösteriyor. Ayşe ise suçlamaların aksine sürekli ailesi için çabalayan, fedakarlıklar yapan başına gelen felaketlere defaatle yılmadan karşılık veren, kardeşlerini eve geri getirmek için çabalayan, ayaklarının üzerinde duran bir kız.
1971’den bu yana öğretmen, doktor, mühendis, mimar, esnaf ve daha bir çok meslek sahibi olan Ayşelerimiz belki de bu kitaptan geçtiler.
Şunu da unutmadan belirtmeliyim. Ayşe de, yazarımız Kemalettin Tuğcu gibi hiçbir okula gitmeden veyahut özel ders almadan kendi kendini yetiştirmiş bir kimsedir. Yazarımızın bu kitaba kendinden bir şeyler bıraktığı aşikar...
