Kendini tanımayı zorlaştıran da yine insanın kendisidir. Dışa karşı açık olmamak; üstlenmiş olduğumuz rol kalıpları içerisine kendi özgün kimliğimizi fazlasıyla gömmek, bir süre sonra kendimizin de inandığımız kendinden menkul kimliklerle bütünleşmek insanın kendisinden kopması değil midir? Örneğin verilmiş bir "baba" rolünü üstlenen erkek, "Babalar otoriter olur," ya da "Erkekler ağlamaz" gibi değerler içerisine gömdüğü gerçek duygularının baskısı altında değil midir? Bir yandan çocuğuyla daha yoğun ilişki kurmak ister, öte yandan bunun verilmiş baba rolüne ters düşeceği korkusuyla kendini geriye çeker: Bu az bir çelişki midir duygu dünyasında?
Kendimizle arada bir hesaplaşmak; dışa karşı açık olmak; elimizden geldiğince olduğumuz gibi görünmek ve göründüğümüz gibi olmak zor değil aslında, ama verili toplumsal sistem ve geleneksel değerler bireyi tersine zorluyor ve sistem kalıpları dışına çıkamayan insan kendini tanımayı başaramıyor. Daha kötüsü giderek kendine yabancılaşıyor.
Yazar İ. Metin Ayçiçek, çocuk ve ana-baba eğitimine yönelik beş kitaptan oluşan Çocuk ve Demokratik Eğitim dizi çalışmasının ilki "Bir Ben Vardır Bende" Yunus Emre'nin bir sözüdür. Emre'nin aradığı kendi içindeki "ben"i metafizik-mistik kalıpları reddederek kalıtımsal özelliklerimizin, yaşadığımız çevrenin ve her biçimiyle eğitimin birlikte yaratmış olduğu somut karakteristik özelliklerimizi aramanın yöntemlerini öneriyor.
