Çocukluğum
Lev TolstoyÇocukluğum Gönderileri
Çocukluğum kitaplarını, Çocukluğum sözleri ve alıntılarını, Çocukluğum yazarlarını, Çocukluğum yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Cenazeden önce ve sonra durmadan ağladım; çok mutsuzdum, ama o üzüntüyü hatırlamak vicdanımı rahatsız ediyordu; çünkü bunun içinde bir tür bencillik vardı. Bazen herkesten daha fazla acı çektiğimi göstermek istiyordum, bazen başkaları üzerinde oluşturduğum izlenimleri düşünerek kaygılanıyordum. Başka her şeyi unutacak kadar büyük bir acı hissetmediğim için kendimden nefret ediyor ve hislerimi saklamaya çalışıyordum bu; bundan ötürü acım samimiyetsizdi.
Ancak büyük bir sevgiyle sevebilen insanların üzüntüleri de büyük olur; sevmek isteği, acılarına panzehir gibi gelir, onlara şifa verir... Bunun için insanın manevi doğası, maddi doğasından daha dayanıklıdır; acı, hiçbir zaman öldürmez.
Annem, Beethoven'ın Patetik Sonatı'nı çalmaya başlayınca, ben ağır, karanlık ve üzücü birtakım duygulara daldım. O, bu iki parçayı sık sık çalardı; bundan dolayı da, bunların içimde uyandırdığı duyguları çok iyi anımsıyordum. Bu duygular, anılara benzer şeylerdi; ama, neyin anısı?.. Sanki, hiçbir zaman yitmeyen şeylerin...
“Gençlikte aklın bütün kuvveti geleceğe yöneliktir. Gelecek, ümidin etkisi altında öyle büyüleyici ve canlı bir şekil alır ki, gelecekteki mutlulukla ilgili paylaşılan bu hayaller, gerçek mutluluk kaynağı olurlar.”
Sayfa 235Kitabı okudu
“Bütün düşüncelerimizi birbirimize açmak için ne kelimelerin ne de zamanın yeterli olduğunu hissediyorduk.”
Sayfa 234Kitabı okudu
“Bir insanı çok iyi ya da çok az tanımak samimiyeti engeller.”
Sayfa 230Kitabı okudu
“…duygular ve davranışlar arasındaki tutarsızlık, duyguların içtenliğini gösterir.”
Sayfa 224Kitabı okudu
“Her şeyi inceleme ve çözümleme alışkanlığım duygularımın samimiyetini ve aklımın berraklığını zedeliyordu.”
Sayfa 213Kitabı okudu
“Belki de ben anne ve babamın oğlu, Volodya'nın kardeşi değil, Allah rızası için evlat edinilmiş bir yetimim…” diyordum. Bu gülünç düşünce bana bir tür melankolik teselli vermekle kalmıyor, bir hayli mantıklı geliyordu. Mutsuz olmamın yaptığım hatalardan kaynaklanmadığını, doğuştan buna mahkum olduğumu ve kaderimin, zavallı Karl İvaniç’inkine benzedigini düşünmek hoşuma gidiyordu.”
Sayfa 195Kitabı okudu