"Yaşamak istiyor musun?" diye sordu Çiklin.
"Yaşamanın bana bir faydası yok, yoldaş," diye yanıtladı papaz mantıklı bir şekilde. "Artık yaradılışın büyüsünü duyamıyorum: Ben tanrısız kaldım, tanrı insansız..."
Çiklin bayram eden halk kalabalığına uzun uzun baktı ve göğsünde iyiliğin huzurunu duydu; yüksek eşikten mehtabın uzak duruluğunu, donakalmış ışığın kederini ve kurulmasına onca emek ve eziyet harcanmış koca dünyanın uysal uykusunu görüyordu - hayata korkmadan devam edebilmek adına herkes unutmuştu o emekleri.