Yeni kurulan Türkiye Cumhuriyeti’ni, çağdaş uygarlık seviyesine ulaştırmak için her sahada olduğu gibi iktisadi alanda da çok yönlü bir kalkınma süreci beklemekteydi. M. Kemal. Atatürk’ün dile getirdiği: “...Endüstrileşmek, en büyük milli davalarımız arasında yer almaktadır. Çalışması ve yaşaması için ekonomik elemanları memleketimizde mevcut olan büyük, küçük her çeşit sanayiyi kuracağız ve işleteceğiz.
En başta vatan savunması olmak üzere, ürünlerimizi değerlendirmek ve en kısa yoldan, en ileri ve refah içinde Türkiye idealine ulaşabilmek için, bu bir zorunluluktur.” ifadelerinden de hareketle, maddi kaynakların tümünü bağımsızlık mücadelesine adayan Türk halkını yeniden ayağa kaldırmak ve yeni kurulan ülkenin dışarıya olan ekonomik bağımlılığını önemli ölçüde azaltmak için kısa bir süre içerisinde bir takım girişimlerde bulunuldu.
Bu maksatla, 1923’te toplanan İzmir İktisat Kongresi’nde kabul edilen “Hammaddesi yurt içinde yetişen veya yetiştirilebilen sanayi dalları kurulmalıdır. Ve “Memleketimizde pancar yetiştirilerek, şeker fabrikaları tesis ve ziraatta münavebe usulünün tevsi’i ve bu suretle hayvanatımızın ve hububatımızın ıslah ve çoğaltılması” kararları ile 1925’te kabul edilen 601 sayılı, “Şeker fabrikalarına bahşolunan imtiyazat ve muafiyat hakkında kanun” doğrultusunda, tamamının yurtdışından temin edilmesi nedeniyle ülke bütçesinden önemli bir kaynağın ayrıldığı temel tüketim mallarından biri olan şekeri üretmek için, bu sahada sanayileşmeye öncelik verildi.
Bu çalışma ile Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk kapsamlı sanayileşme atılımı olan şeker sanayisinin tesisi doğrultusunda ekenomik, kültürel katkılar değerlendirilmeye çalışılmıştır.
