Daha
Hakan GündayDaha Gönderileri
Daha kitaplarını, Daha sözleri ve alıntılarını, Daha yazarlarını, Daha yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hayatımdaki her şey işlevseldi. Selam verdiğim ve adımı bilen bütün o insanların, ayakkabı bağcıklarımdan hiçbir farkı yoktu. Hepsi de bir işe yarıyordu, o kadar. Çoğu da aynı işe yarıyordu. Ben onlarla kısa sohbetler yapıyordum, onlar da beni rahat bırakıyordu. Çünkü hiç iletişim kurmamanın dikkat çekeceğini, dolayısıyla hayatımı zorlaştıracağını biliyordum. Ben gelecekle ilgileniyordum. O da arkadaşlarımın aksine, korktuğum şeyler önümde uzananlar değil, geçmişte kalanlardı.
Neye inanmak istiyorsan ona inan. En azından kendinden başka kimse seni kandıramaz. 21. yüzyıl şartlarında bu da hiç yoktan iyidir, değil mi?
Ne kadar kendimi ikna etmeye çalışsam da, insanların arasında kendimi asla güvende hissetmiyor ve onlara inanmıyordum.
Hayatımda ilk kez bavul hazırlıyordum… Sandığım kadar zor değilmiş, diye düşündüm. Hiçbir şey sandığım kadar zor değilmiş! Gitmek de, kaçmak da, yok olmak da, hiçbir şey…
Memuriyet bir hayatta kalma sanatıydı. Memurlar, daima hayatta kalacak ve kıyametin resmiyet kazanmasını sağlayacak olanlardı. Yalnız tek sorunları, bütün tırnakları ve bordrolarıyla tutundukları o hayatla ne yapacakları hakkında hiçbir fikirlerinin olmamasıydı. Çünkü henüz konuyla ilgili bir yönetmelik yayımlanmamıştı…
“Ama arkadaşlarını öldürüp seni hapse atanlar bu insanlar değil herhalde,
değil mi?”
“Daha kötü!” dedi Rastin. “Bunlar sustular!”
"İnsanın, kendi GARDİYANI olduğu bir
HAPİSHANEDEN KAÇMASI çok ZORDU!"
Ama elbet başaracaktım...
“Belki bir ev satın alırım” diyordum.
“Bir evim olur ve kapısını kapatırım ve
herkes dışarıda kalır!”