Şayet bana birisi "Polat Hocam, şom dönemde en çok neyden korkar oldun?" diye sorsaydı -ki ne yazık ki artık kimseler böyle zihin açıcı sorular sormaz oldu- ona bakıp tatlı tatlı gülümserdim.
öldüğümü duyduğunda sakın ağlama, gülümse lütfen. hoşça kal değil, görüşürüz hiç değil, kendine iyi bak da değil. sonsöz tercihim belli. galiba en iyisi nihai bir nokta. işte böyle olur en fiyakalı veda.