Adalet, vicdan gibi soyut kavramlar döneme hatta bazı durumlarda kişiye göre değişebilecek dinamik bir yapıya sahiptir. Bu, ilgili kavramların içeriğinin belirli bir topluluğun dünya görüşünce belirlenmesinden ileri gelir. Adalet, şudur diye sınırlarını çizebileceğimiz bir mekanizma değil, aksine sürekli yaratıcılığı devam eden bir etkinliktir. Sanat eseri ile adalet gibi soyut kavramların yakınlığı da buradan ileri gelir. Hem sanat eseri hem de adalet kavramı büyük oranda hayal gücünün edimidir. Sanat eseri, anlamaya çalışan öznelerin bakış açısına göre değiştiği gibi adalet de özneler topluluğunun anlayışına göre yasalaştırılır. Tam da böyle olmasından dolayıdır ki adalete mekanizma işlevi yükleyen her çabada, adalet tek bir bakış açısına indirgenmiş ve galibin adaleti haline dönüşmüş olur. Bu durumda başarılı olan haklı hale gelir ve kötülük sıradanlaşır.... İşte Kafka bu romanında distopik bir mahkeme kurgusuyla yasanın iktidara meşruiyet kazandırmasını ve adaletin yasaya indirgenmesinden doğan absürtlüğü konu edinir.
