Diyemem...
Bazen kocaman bir şehir kurulur içimde,
Her neşeli cıvıltılı sokağında,
Ağlayan bir çocuk saklanır...
Üzerime var gücüyle yıkılır yalnızlık,
Kasvetiyle bir bakarım her yer darmadağınık...
Olsa ne çıkar?
Altından tahtın,
Denize nazır yalın,
Dünyaya hükmeden fermanın...
Ya da,
Güzelliğin, şöhretin, şanın...
Hepsi seni yalnız uğurlayacaklar,
Ardından sadece,
"Bu merhumu nasıl bilirdiniz?" diye soracaklar.
Yakalayamadık,
Oysa dibimizdeydi,
Gönül bahçemizin,
Bir köşesindeydi...
Yüreğimizde,
Gözlerimizdeydi...
O mahzunluğu,
O yalnızlığı,
O bitmez tükenmez,
Kavgaları içimizden,
Atamadık...
Bir adımdı belki mutluluk,
Yakalayamadık...
Keşke,
Her sabah "Seni seviyorum," diyerek uyanabilseydim,
Her akşam gözlerinde uykulara dalabilseydim..
Kaldırabilseydim olmazları,
Uzayan yolları,
Uzaklıkları,
İmkânsızlıkları,
Ne güzel olurdu...
Herkese dünyanın öbür ucu kadar uzakken,
Sana kalbimin nabzı kadar yakın olabilseydim..
Her aradığımda sevgini,
Ne güzel olurdu,
Senin yüreğinde kendimi bulabilseydim...