Özgün dili Latince olan ve ilk baskısı 1509 yılında olan kitabın iki betimlemesinde, Türklerin bahsi geçmiş, fazla takılmadan okumaya devam ettim...
Norm dışı kabul edilen kavramlardan deliliği överek kadim dostuna hitaben, insanın en derinliklerinde gizlenen, kendi menfaatleri söz konusu olduğu durumlarda ortaya çıkan ilkelliği ve bu ilkellikle yapabileceklerinin sınır olmadığı, hayatın akışı ve dünya düzeninin kaderini belirleyecek durumlarda da yine insanın benlik güdüsüyle verdiği kararlar doğrultusunda insan ve hayat arasındaki bıçak sırtı bağı, nükteli bir dille, çoğu kezde insanı küçümseyen betimlerle anlatmış.
İnsanın siyasi ve manevi inançlarına sadık kalmada istikrarsız olduğu, Tanrı-lar için sivri dilli söylemleri zaman zaman ilahiyatçıları kızdıracak seviyede olmuş. Böyle olmasına rağmen; Hristiyan hümanizminin önemli temsilcilerinden olan dostu Thomas More’nin davetlisi olarak İngiltere’ye gittiği yolculukta tasarladığı ve dostunun evinde yazdığı #deliliğeövgü , Rönesans döneminin baş hümanisti ve de dostu gibi Hristiyan hümanizm yanlısı olan Erasmus, düşünsel dünyasının kurduğu cümleleri dile getirmekten çekinmemiş.
Erasmus’un deliliği, bilgelik tanrıçası Minerva’nın zıddı, lütfuna ereni dipsiz kuyuların karanlığından gün yüzüne çekip çıkaran ve yaşamı zevklere boğan tanrıça Stultitia, yani bir kadın. Bu minvalde, bazı betimlemelerinde kadın okurları kızdıracak tanımlar yapmış.
Sıradan 'insan' deliliğini alaya alırken 'kut' yani Tanrı katında kutsal olan deliliği övdüğü #dünyaklasikleri içinde kendine yer edinmiş kitabı okuyun okutun.
