Aşk kaderidir insanın, alnında yazısıdır, gönülde sızısıdır. Ve yoksa eğer yani ki yazmamışsa kudret kalemi ile Katip onu alnına, beyhudedir uğraşmak. Yazılmamışı yazmaya çalışmak ne boş iş. Veyl olsun...
Kırk ile başlayan bir yaştaydı ve bu yaşa geldiğini hiç zannetmiyordu. Öyle olurdu zaten; geçmiş olan seneler gün gibi, gelecek olan günler sene gibi hissettirirdi kendini insana.
Zaman sinsiydi, hem de çok.
İnsan bir kez ağlamaya görsün; ne kadar hüznü varsa sinesinde, ne derdi varsa daha evvel ağlayamadığı hepsi bir olur da yaş diye düşer göz bebeklerine.