“Li ber kevîyên dawîn ên jîyanê meriv tenê pêjna dengê nigên mirinê dibihîze.”
Reşo K. piştî panzdeh salên di girtîgehê de, şeveke tarî digihêje gund. Tevî ku armanca Reşo K. xwespartina dîwarê mala bavê xwe be jî, ji nişkê ve xwe di nava çûn û hatinên ku ew tu wateyê nikare bideyê de dibîne. Nebûna mifteya mala bavê wî, nexweşîya Bapîr K., hal û rewşa seyr a keça meta wî, hezkirîya wî ya yekemîn, hewaya ku heta dawîya romanê di nava xewnereşkan de derbas dibe. Fikirîna mirin û nemirinê a ku Reşo K. her dem di nava du cîhanan de digerîne û bîra hişê wî ya ku di valayîyeke bê zeman û bê mekan de li ba dibe û bûyerên ku di seqayeke Kafkaeskî de pêk tên.
Bawer Rûken bi romana Di Tarîyê De re berê şêwaz û adanîya pênûsa romannivîsîya xwe dide rêyeke nû. Di vê rêyê de wekî pêşengên berî xwe F. Kafka, S. Beckett, R. Walser derdê wî jî ne tenê vegotina çîrokekê ye, jê bi wê detir hemû xem û xweêşandina wî bi zimanê Kurdî derbirîna tehma metnekî pirhêlî, bêserûber û her wiha metnekî ku zû bi zû dê neyê xitimkirin e.
