Sensizliğe alıştırdım kendimi
Şimdi gönlüm yıkılan bir dünyada
Rüzgâra terk etmiş duygularını
Varlığının fırtınasında mahsur
Yokluğuna ağıt yakan bir ada
Saatler geçiyor, sensizlik
Bir girdap ki her kıvrımı değirmen
Bir beni alıyor avuçlarına
Bir de senden kalan fotoğrafları
Ayın gidişinden olmalı
Suları çekildi canda denizin
Toprağın kokusu kayboldu birden
Penceremde son bir hayaldir yüzün
Bir umudun en gizli adını sayıklayan
Sana dair ne varsa yollarımda çürüdü
Dört yanımdan zevalin orduları yürüdü
Kuşattı benliğimi sende beni görenler
Yıktı duvarlarımı dergâhıma girenler