Gözlerini yere dikmiş olan Katyuşa gözlerini birden jüri üyelerine çevirdi, Dmitriy’in üzerinde durdu. Bu esnada yüzü ciddileşmiş, sertleşmişti. Tuhaf tuhaf parıldıyan hafif şehla gözleri bir süre Dmitriy’nin üzerine takıldı kaldı. Dmitriy korkuyordu ama yine de başını başka tarafa çeviremiyordu. Birden o korkunç geceyi, buzların çatırdayışını, her tarafı kaplamış sisi ve hilal biçimindeki ayı anımsadı. Ay, kara ve korkunç bir şeyi aydınlatmak için şafak sökmeden ortaya çıkmış gibiydi. Hem kendisini süzen, hem de daha uzaklara bakan bu siyah gözler, Dmitriy’de bu kara, korkunç şeyin anısını bir kez daha canlandırdı. "Beni tanıdı!"diye düşündü. Sanki biri başına birşey vuracakmış gibi sandalyesinde büzüldü. Katyuşa onu tanımamıştı. Sakin bir tavırla içini çekti, sonra gözlerini yine başkana çevirdi. Dmitriy de içini çekerek "şu iş bir bitse!" diye düşündü. Sanki bir av partisindeymiş gibi bir duyguya kapılıyordu. Bir kuş vurmuştu ama kuş henüz canlıydı. Onu öldürmek gerekiyordu. İnsan o an tiksinme, acıma, pişmanlık duyar, kuş ise avcının çantasında debelenir durur. İğrenç ve acınacak bir durumdur bu; insan onu bir an önce öldürmek, sonra da yaptığını unutmak ister, işte Dmitriy Nehludov da tanıkların ifadelerini dinlerken bu karmaşık duygularla doluydu. Diriliş: Dünya edebiyatının büyük yazarlarından Tolstoy’un kaleminden, ilk gençlik çağlarında yaşadıkları tutkulu aşktan sonra birbirlerinden kopan ve uzun yıllar sonra birbirlerini tekrar gördüklerinde birisi sanık, diğeri ise jüri koltuğunda oturan, toplumun en alt tabakasından bir kadın ile üst sınıftan varlıklı bir erkeğin aşklarının romanıdır.
Lev Tolstoy!"
Evet doğru duydunuz!
En son bu duyguyu 
Fyodor Dostoyevski'nin 
Karamazov Kardeşler kitabında hissetmiştim.
Öylesine dolu dolu, katmanlı bir eser ki, bunu ancak Tolstoy gibi bir usta
