Bir nüshasına sahip olmakla beni oldukça gururlandıran bu nadir kitap, yıllarını eski şiirin şerhlerine adamış bir münevverin, ömrünü vakfettiği konuya eleştirel olarak yaklaştığı ve bir çok ön kabulü yerle bir eden eşsiz bir inceleme kitabı aynı zamanda. Gölpınarlı bu kitabında divan şairinin ikiyüzlülüğünü ve halktan kopuk saray erbabının hayattan da nasıl kopup gittiğini okuyucunun yüzüne vuruyor. Ancak burada belirtmem gerekir ki Gölpınarlı, sanırım gençliğinin verdiği heyecanla çok sert ve ağır bir üslupla yapıyor tüm bunları. Yıllar yıllar sonra kendisine bu kitap sorulduğunda, şimdi olsaydım bu kadar sert yazmadım dediği söylenir. Peki ne anlatmış bu kitapta Gölpınarlı? Bizim bugünün dünyasından hayranlıkla izlediğimiz eski şiirin aslında birbirini tekrar edip duran, kalıplardan çıkıp özgürleşemeyen, aynı kokuyu aynı tadı sündürüp sündürüp hünkarın üç beş akçelik lütfu için divanlar dolusu tekrardan gocunmayan şairin, bir halk şairinin kudretli deyişleri altında nasıl çaresizce ezilebildiğini okuyucunun takdirine sunmuştur. Bunu yaparken de devrin ve düzenin ağır bir eleştirisini yapmıştır. Bugün yazsaydım böyle sert yazmadım diyen Gölpınarlı'nın şu sözlerle devam ettiği söylenir: "Sert yazmazdım belki ama yazdığım her şeyin de arkasındayım." Bu nadir kitap, meraklısına güzel ufuklar açan kısa ama etkili bir eleştiridir aynı zamanda. Yayınlandığı yılların edebiyat dünyasını çalkalamış olduğu da tarihsel bir gerçektir.
