Bir gün şeytan, Hallac-ı Mansur'a rastladı ve O'na dedi ki:" Sen -ene'l Hakk- dedin, huzura çağrıldın, ben -ene hayrun- dedim, huzurdan kovuldum. Bunun sebebi nedir? Sen, Ben Hakk'ım diyorsun, ben Adem'den hayırlıyım diyorum; senin dediğin sözün kabahati benimkinden fazla. Bana bunu açıklar mısın?
Mansur cevap verdi:" Ben ene'l Hakk derken kendimi ortadan kovdum. Sen ene hayrun derken kendini ortaya koydun. Ben hiçliğe büründüm, Sen kibire saplandın. Fark budur. Bu bilgi kitapta yok tabi, onu belirtmiş olayım. Ben Hallac-ı Mansur aşığıyım ve 20 yıldır tanıyorum kendisini. O'na dair araştırmalarım bir hayli var. Bu kitapta, vecd halinde iken ya da sekr halinde iken yazdığı şiirler bir araya toplanmış. Meraklısı için güzel bir eser. Mansur, Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin de talebesidir.
En sevdiğim sözlerinden birkaçı şunlardır:
" Anlayanın bir gülü yeter."
"Ellerin attığı taş acıtmaz ama yarin gülü yaralar beni."
"Yukarıya baksam olduğundan da yükseksin. Aşağıya baksam burda her şey sensin."
"Cehennem acı çektiğin yerdir."
Vesselam
...
