Yıllardır hiç bıkmadan,aşkla okuduğum #mevlana ‘nın #divanıkebir ‘i ile geldim bugün .
İlahî âşkı,sabrı,hoşgörüyü,insanlara iyilik etmeyi konu alan kırk bin beyti aşan,gazel ve rubailerden oluşmaktadır.Şems-i Tebrizî’ye duyulan sevginin ve hasretin yansıması diye tabir edilen Dîvân-ı Kebir ‘in beşinci cildinde yer alan Bahr-i Sarî ‘Matviyy-i Mavkuf’un “Y”kafiyesindeki XC.şiirinin hikâyesi beni oldukça etkiliyor.
Ne bu hikâye ?Buyurun sizler okuyun.
“İstanbul’da bilgin bir keşiş,Mevlânâ’nın bilgisini,hilmini duymuş,ona âşık olmuştu. Mevlânâ’yı görmek için Konya’ya geldi.
Diğer keşişler,onu karşıladılar.Mevlânâ’yı görmeye giderken yolda ona rastladı,hemen secde etti;
Mevlânâ’da secde ederek ağırladı onu.Keşiş secdeden başını kaldırınca baktı,gördü ki Mevlânâ hâlâ secdede.
Sonunda keşiş,bu gönül alçaklığına karşı feryat edince Mevlânâ ,’Ne mutlu o kişiye ki Tanrı onu malla,
güzellikle,yücelikle,güçle kuvvetle rızıklandırdı da o kişi,malında cömertlikte bulundu,güzelliğiyle övünmedi,yüceliği olduğu halde gönül alçaklığını huy edindi,gücü kuvveti olduğu halde adalet ıssı oldu sözü,padişahımız(Hz.Muhammed)buyruğu…
“Biz Tanrı kullarıyız,nasıl gönül alçaklığında bulunmayalım?Onu da yapmazsak neye yararız?Ona kulluk etmek,padişahlıktan yeğdir;ben ondan hayırlıyım sözü,Şeytan’ın sözüdür.”buyurdu.Keşişle adamları imana geldiler.Mevlânâ’ya teslim oldular,hırka giydiler.
Mevlânâ,medreseye dönünce bu gazeli okudu.
Gazeli, şiirleri ve tüm hikâyelerini merak edenlere şimdiden keyifli okumalar diliyorum.
#kıssadanhisse #anlayana #bendensöylemesi
