Önyargıları kənara qoyub, kitabı oxumağa başladım. Empati qabiliyyətimin yüksək olduğunu düşünərək, bunu qeyd edim ki, hər bir insanın həyatında başına ömrü boyu onunla xoşbəxt olacaq, yaxud onun sayəsində hər şeydən dərs çıxaracaq biriləri olur. Kitabı oxuyanlar bəlkə də mənim fikirlərimlə razılaşmaya bilər. Amma başlarda necə əsəbiləşmişdimsə də, sonun üzücü bitməsinə baxmayaraq, çox sevindim. Çoxluğun sevdiyi obraz Hüseyn Kənan mənim üçün başlıca nifrət mənbəyi oldu deyə bilərəm. Sevgini dodaqlardan qəlbə axan bir zəhər olduğunu düşünən, onu sevən qadının qüruruna toxunan, bir gənc qızın həyatını məhv edən adama mən xoş bir fikir bildirə bilməzdim. Sonlar da, səhvini anlamış olsa da, çox gec idi. Kənanın timsalında əksəriyyət kişilərin iç üzünü görürük. Onun Xınalı yapıncağa etdiklərini, dediyi sözləri nəzərdə tuturam. Özünü sənətkar adlandıran bu qədər ruhsuz ola bilməzdi. Əsərin ikinci qəhrəmanı isə Xınalı yapıncaq ləqəbli Lamiədir. Onun başına gələn hadisələr isə birəbir məni dərindən təsirləndirdi. Lamiənin Kənanı rədd etməsinə isə çox sevindim. Çünki, insan bəzən nə qədər çox sevsə də, ona bədbəxtlik gətirən, zərər verən münasibətdən qırılmalıdır və xoşbəxt olmalıdır. Bu həyat bizə bir dəfə verilir, ikinci dəfə yaşama şansımız yoxkən, niyə birilərinə görə özümüzdən vaz keçək?.