Döngü nihayet 5 Kasım 1994'te kullanıma kapatıldı. Ertesi gün sivilcelerimiz çıktı. Toplum değişiyordu, fark edilmeyecek gibi değildi.
Döngünün sarı arabaları yollardan kayboldu. Devlete ait şirketler özelleşti ve isim değiştirdi. Bu değişimler olduğunda oturup yasını tutmadık; yağlı ciltlerimiz ve çatlak seslerimizle meşguldük tamamen.
Oyunlarımızın yerini birer birer masaüstü bilgisayarlar aldı. Kısa süre sonra neredeyse tüm boş zamanlarımızı bir monitör ışığında geçirir olduk. Ama her gün en az bir kez öfkeli bir anne tarafında dışarı atılıyor (babalarımızın neredeyse tamamı o zamana kadar yeniden evlenmiş, evden ayrılmıştı), sonra da bir alışveriş merkezinin etrafindaki zombiler gibi eski oyun alanlarıınıza dönüyorduk. Okulun önündeki salıncaklarda oturur ya da elimizde çalıntı sigaralarla birinin eski barakasında toplanırdık.
Kış geceleri uzun sıralar halinde yolculuklar yapardık. Karanlıkta yanıp sönen ktiçtik ışık parıltılarını görebilirdiniz; bir cenaze törenindeymiş gibi, parçalanmış anılarının etrafında toplanan gençlerin sigaraları.
Geceıniz gündüzümüze karışıyordu, gözlerimizi kısarak ufka bakıp iç geçirdik. Uzakta gün doğuyordu.