Bu eser ahlak felsefesinin önemli kavramlarından birisi olan dostluğun Romalı bir bakış açısıyla değerlendirilmesidir. De Amicitia, Cicero’nun ömürlük dostu Titus Pomponius Atticus’a adanmıştır. Bu kavram Laelius’un Scipio ile dostluğu üzerinden bir sohbet havasında aktarılır. Konuşmacılar devlet adamı Laelius ve 2 damadıdır. Cicero bu kavramı fikir ve eylem yoldaşlığı yönü ile ele alır. Dost böyle olmalıdır diye tanımlar adeta. Cicero’ya göre insanlar arasındaki sevgi denilen bağ ve bunun sonucunda oluşan ciddiyet-dürüstlük olmaz ise hiçbir iş düzgün yürütülemez, karar alınamaz. Bir nevi hakiki dostluk oluşmalıdır ki bir iş tam anlamıyla yürütülebilsin. Gerek Cicero’nun aldığı hukuk, felsefe, tarih derslerinin oluşturduğu altyapı gerekse görev yaptığı devlet kademelerinden edindiği deneyim onun zihnindeki “dostluk” kavramını şekillendirmiştir. Politik saha ona karar almanın, iş yürütmenin kısaca devlet yönetmenin mükemmele yakın bir şekilde olmasının kaynağının bu hakiki dostluk olduğunu göstermiştir. Bu yüzdendir ondaki dostluk kavramı eylem yoldaşlığıyla, fikri birliktelikle, ortak bir ilerleyişle iç içedir.
