Sessiz ve sıcak bir öğle saati... Doğa, insanların başıboş bıraktığı bir çiftliğe benziyor. Cezaevi müdürü Yaşkin'in evinin bahçesindeki ıhlamur ağacının sarkık dalları altında, ev sahibi ile misafiri olan eğitim müdürü Pimfov oturuyor. İkisi de öyle bir rehavet içindeydiler ki, görenler sıcaktan beyinleri uyuşmuş sanırdı.Pimfoy'un gözleri süzülmüş, alt dudağı sarkmıştı. Yüzünden tembellik akıyordu. Yaşkin'in gözlerinde ve alnındaki hafif canlılık belirtilerinden, kafasından bir şeyler geçtiği belli oluyordu. İkisi de birbirlerine bakıp susuyorlar ve sıkıntılarını oflayıp puflayarak, masaya konan sineklere vurarak belli ediyorlardı.
