PRİZMA
Yeryüzü zamanı, taşlar
toprağın boşluklarını
işaretler, ekime elverişli
gökyüzü evden uzakta dolaşır,
dikenli tel ve yol silinir.
Ciğerlerimizde yanan
ateşin kustuğu sümer tohumu
bir billurda çiçek açar, kızıl soluğumuz
ışınlarımızı kırarak
çoğaltır bizi.Artik hiç
tanıyamayacağız kendimizi.
Işık çizgeleri arasında
devinen ışık gibi
adımız ölüm olacak bazı,
çiçek açacağız biz de,
böyle söndürülmez
ateşlerin içinde bile.
.
.
Auster, şiirlerinde, bilinç ile madde, dil ile yaşantı arasındaki ilişkilerin gizlerini arıyor, giderek varoluşun karmaşalarına, benlik ve aşkın gizemlerine uzanıyor; Amerikan şiirinde benzeri olmayan bir şiir evreni kuruyor, postmodern bilince dizeleriyle bir pencere açıyor.
