édouard louis'in kendi çocukluk ve ilk gençlik dönemini anlattığı bir hikaye. o kadar sade ve dürüst bir anlatımı var ki, okurken lise çağındaki bir genci dinliyor gibi hissettim. bazı anıları o kadar ağırdı ki okumakta güçlük çektiğim oldu.
eddy, kendini hatırladığı ilk dönemden itibaren yürüyüşüyle, konuşmasıyla, jest ve mimikleriyle dalga geçilen, kibar ve naif olmasıyla ayıplanan, 'erkek gibi' davranmayan bir çocuk. tek istediği ırkçı, homofobik, zorba, yobaz ailesi ve çevresi tarafından kabul görmek fakat onda neyin yanlış görüldüğünü bilmiyor bile. zaman içinde toplumun koyduğu kurallar ve kalıplar ona dövülerek, vurularak ve hakaretler edilerek öğretiliyor. eddy nefreti, şiddeti ve sevgisizliği öğreniyor olsa da özümseyemiyor bir türlü. yaşadığı korkunç travmalara rağmen kendini keşfetme ve tanıma mücadelesi veriyor.
kitapta eddy kendi hikayesini anlatırken, ailesinden ve yaşadığı çevreden de bahsediyor. babası, kendi babasından şiddet gördüğü için kendi çocuklarına şiddet uygulamayan ancak hayvanları işkence ederek öldüren ve bundan keyif alan bir adam. annesi ve ağabeyi de eddy'nin toplum tarafından kabul görmesi gereken bir erkek çocuk gibi yetişmesi için ellerinden geleni yapan, eddy'yi olduğu gibi kabul etmeyen ve onun olduğu kişiden utanan zorba, ırkçı ve homofobik insanlar.
eddy'nin hikayesi, aslında çok tanıdık bir hikaye. homofobi, ırkçılık, cinsiyetçilik, eşitsizlik ve nefret suçlarının tamamıyla mücadele içinde; bunlardan uzakta ve bunlara karşı yaşama çabasındayız.
basmakalıp düşüncelerden, zorbalardan, nefretten ve korkudan uzak bir dünya umuduyla.
