İnsanların kalbi muhabbetlerini, birlik ve beraberliklerini, sulh u salahlarını, velhâsıl cemiyet-i beşeriyenin muntazam surette saadetten nasipli olabilmesine kefil olan şeylerin başlıcası edep ve terbiyedir.
Kalbi pak bir insan başkalarından gördüğü iyilikleri hiçbir vakit unutmaz fakat başkalarına yaptığı iyilikleri unutur ve kendi iyiliklerini dile getirmez.
...herkes sözünün, sohbetinin, tavır ve hareketinin yalnız başkalarının değil, kendi hâl ve sıfatına ve yaşına dahi uygun ve münasip olup olmayacağını iyice düşünmelidir.