Quotes
"Bu sefer haytalık yok," diye mırıldandım. Telefonuma göz ucuyla baksam da hiçbir geri dönüş olmadığım fark ederek ofladım. "Bir kız var, baba." Babam ise bu hallerime fazlasıyla alışık olduğundan,
"Bir kız her zaman oluyor senin hayatında. Bu da haytalıklarından
biri ya zaten," dedi. Âşık olmuş olabileceğim aklına bile gelmiyordu.
"Baba... Bu kız beni mahvediyor. Her zamankinden değil. Bu... Bambaşka bir şey..."
Babamın yüzündeki ifade çok şey anlattığı gibi derin de şeyler anlatıyordu. Gözünde yanıp sönen o sevinç ışığım yakalayabilmiştim. Bir umut vardı yanında. Bir de güven...
"O zaman çok sev, oğlum!"
"Bakma öyle. Ciddi söylüyorum ve kendimdeyim."
Çatal bıçağım ciddiyetle tabağının kenarlarına bırakıp ellerim önünde bağladı. Ne diyeceğini düşünüyor, hemen konuşmak istemiyor gibi bir hali vardı. Bir süre ben hariç her yere baktı. Sonunda yüzündeki küçük gülümseme eşliğinde, "Sonunda âşık oldun demek," diye mırıldandı.
Güldüm.
"Buna bu kadar sevineceğini bilsem, önceden söylerdim."
"Kim bu kız?"
"Annemin müstakbel gelin adayı var ya hani?"
Bir an kimi kast ettiğimi anlamasa da durup düşündükten sonra aramızda geçen konuşmaları hatırlamış olacak ki gülmeye başladı. Ben de onunla beraber gülüyordum.
"O kız mı? Adı neydi sahi? Hangi ara oldu bu?"
"Adı Güneş, baba... Valla ilk gittiğimde oldu galiba. Fena çarptı hatun beni."
Bir kahkaha daha patlatarak, "Yalnız annen bu işe çok sevinecek. Demedi deme," diye şakıdı neşeyle. "Annen o kızı çok seviyor." "O sevilmeyecek biri değil ki Dünyanın en güzel sevgilerim hak ediyor. Çok sevilmesi gerek. En çok!"
"Sana bir şey itiraf edeyim mi?" deyip Bay Ayı'ya döndüm. "Tüm hayatım Güneş olmuş benim. Baksana halime. Yapayalnız kaldım. Kimseyle dertleşemiyorum bile. Yine sana kaldım iyi mi?"
Saat öğleye geliyordu. Babamla çıktığımız öğle yemeğinde
gözüm sürekli telefona takılıyordu. Görmüştü, emindim. Geri dönüş yapmaması sinirimi bozarken, belli ki babamın sinirim de benim bu hallerim bozuyordu.
"Ne var o telefonda gözünü dikiyorsun saatlerdir?" Suyumdan bir yudum alıp kendimi rahatlattıktan sonra, "Yok bir şey, baba... Ne olacak?" diyerek kaçamak bir cevap verdim. Babam ise kaçın kurasıydı.
"Bir şey olmadığı belli... İş yerinde de bir tuhaftın. Ne haytalık yaptın yine de tutuştun sen, söyle bakayım."
Ben yalnız değildim. Ben kendini yalnızlaştıranlardandım.