Eğer Ben Kâbil İsem
Emre TaşSözler ve Alıntılar
"Ben tıfıl iken," dedi garip koca, "İslav u Çingan yurdu idi bu civar. Sonra İslav soyundan gelme Osman paşası var idi, geldi İslav memleketini Osman mülkü yaptı, sonra yukarıdaki biz gibiler ayrı düşüp Macar'a kaldı. Macar dilini belledik biz de, beylerine banlarına akça yedirdik. Sonra Osman oğlanı Mohaç'ta Macar'ı dahi yıktı, imdi ne İslav'ız ne Macar ne Türk. Hem İslav'ız hem Macar hem Türk."
"Hepten Adem evladıyız, ana baba bir."
"Ben Âdem evladı olmak istemem. Derdi çok. Belim ağrır yedi yıldır. Ağzımda diş yok, karı çiğner verir ağzıma ekmeği. Adem değil Cibriloğlu olaydım, göklerde dolanaydım. Âdemoğlu hak ister, akrabalık diler, gelinsin gidilsin ister, elin erdiği yer var ise oradan gedik diler. Aziz Tanrı güçsüz beden ilen bizden kulluk diler, elçileri buyruğa itaat diler, papazı-imamı itaate devam diler, kral ile sultan Tanrı'nın gölgesiyim der, yazıcısı gelir kızıl ilen beyaz sikke diler. Ana baba ebeveyn hakkını diler, kardaş mirasın yarısına konmak diler, oğlan atası tezelden gebermekle evinin taşını söküp kendine gayrı konak etmek, terekeyi savurup saçmak, ata ocağını hela edip ortasına delik açıp içine bir güzel sıçmak diler."
“Hay dede. Yüzümü güldürüp derdimi unutturma.”
Sayfa 89 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
Yazacaklarım, tarihçilerin hiçbir işe bizzat şahit olmadıkları halde olan biteni hepten görmüş gibi anlatmalarına şekil itibarıyla benzerse bile o ikiyüzlülükten hayli uzaktır ve meddahların yalan söylemeyi bir sanat sayıp utanmazca bire bin katmalarının günahından ârîdir, vesselam.
Sayfa 23 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
Miru Hatuncuğun karnında yahut kucağında kardaş olmaklık onlara yetmediyse, göz açıp büyüdükleri ocaklarında kardaş saymadılarsa birbirlerini, Tuna ötesinde bela kardeşi olmuşlardır derim, kalpleri bilmem elbette. Birbirlerine hiç "ağam" "kardaşım" demediler on iki günde, dememişler adlarını şöyle gönülden birbirlerine. Bundan sonra da demezler zahir.
İçimden bir kez, "Bırakın piç olduklarını sansınlar," demek geçti kızlara, öfke duydum bir an tüm yaşananlara. İnsan köksüzken daha iyi bir kuldur, böbürlenmez kanıyla, soyu ve sopuyla, üzerine miras kalanla, talepkâr olmaz padişahlar gibi dünya malına, çalışır kazanır belki, kabre daha sağlam tevekkülle girer, sadece Rahman'a tabi olmakla. O yüzden padişahlar doldurur kapılarını nesebi belirsizlerle yahut kökü unutturulmuşlarla. Cennet-i alada yasak elmayı dişlediği vakit Adem baba ile Havva ana, onları cezaen dünyaya salmıştır derler, Allahu Teala. Fakir, tefekkür ederim ki en büyük ceza, sınanmalarıdır onların cennette var olmayan soy sop belasıyla ve dahi evlat acısıyla, nesillerinin imtihan olunmalarıdır oğul kız olmakla ve karındaşlıkla. Fakir böyle yazıp günaha girerim, doğrusunu Hak Teala bilir vesselam.
Sayfa 179 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
Bela çekmeden yeniçeri olunmaz derler, belayı torba hizmetinde mertlerin üstüne karlı sular gibi boca ederler. Afallayan kanı deliler biraz sonra sertleşir, top güllesi gibi yerli yerince ağırlaşır, yüreklerindeki yufka yanar gider, çelik dökülür yüreklere, donar, tüfenk çekirdeği gibi kaskatı olur, gözleri değdiğini deler geçer.
Sayfa 118 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
Kazanırsan dost kazan, düşmanı anan da doğurur..
Sayfa 105 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
“.. Çok bönsün, kaz kafalının birisin. Seni alıp ona gitmeliyim. İster aman ister zor ile."
"Gelmezim. Ahdim var," dedi oğlan.
Peh etti kız. "Senin ahit tutacak halin mi kalmış Allah aşkına?" dedi alayla, "Üzerinden namaz oruç kalkmış, eğer olsa nikâhından karın boş olmuş, şahitliğin batıla düşmüş, şu buçuk hâlcağzınla?"
Sayfa 94 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
"Ben amcan oğlu olacak itin ciğerini almaya gelen Deccal'ım. Ali oğlu Zülfikâr."
Güldü adam, yandaşları da. "Her Deccal'e gönderilir bir Mesih. Sen de kendininkini bulmuşsun, yüzün gözün dağınık tespih.
Sayfa 102 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu