Koca bir insan kalabalığı akıp gidiyor sokaklarda. Elbette herkesin anlatacak bir hikayesi var ama dünyada herkesin hikayesini dinleyecek ne zaman var ne de o kadar ilgi. Maalesef bazılarımız yalnız kalmaya en baştan mahkum edilmiş. Sokaklardan taşan bu sessizliğin ve gürültünün dengesini dört farklı tablo üstünden resmetmeye çalışmış yazarımız.
Hayatın içindeki yabancılığı dağıtan ufak temasları, zaman karşısında insanın yüreğini dolduran kaygıları ve kaygılarla baş etmeye çalışan insanları, yalnızlık doğuran yaşam tarzlarını ve yaşam tarzlarını doğuran medeni çabaları, daha çok düşünce daha az doğa zorunluluğu yüzünden anlamlarla dolu zihnimizin, hayatın anlamını oturtacak doğru bir tabiatı kendine mesken edinemeyişi ve benim meskenim dağlardır dağlar diyen Sabahattin Ali'ye selam vererek kapanışı yapan bir çizgiromandı.
Yazarın uff çok harika oldu hepsi birbiriyle alakasız metropol nihilistleri ama aslında hepsi de birbiriyle alakalı diyerek duvarında çok güzel durduğuna inandığı dört resmin, kurguda da çok mükemmel duracağına inanarak yazdığını düşünüyorum. Ama herkesin hikayesini anlatayım derken sanki hiçbir hikayeyi anlatamamış gibiydi. Hayatın güzelliğini kabullenmek yerine, onu kendi mantık düzlemine indirgeyemediği için, kendi ufku içinde bir anlam örüntüsüne hapsedemediği için, hayatı anlamsızlıkla suçlayan herkes bana oldum olası yorucu gelmiştir. Bu romanı okurken de yoruldum hayat anlamlı siz salaksınız diyorum ve veda ediyorum.
