Ben Elif...
Kız evlat Elif, Torun Elif, Dost Elif, Kuzen Elif, Eski Nişanlı Elif, Eş Elif... Bu satırları okuyan sen... Bana dünyadaki en büyük iyiliği yapmak üzeresin. Sıkışıp kaldığım, nefes alamadığım, gökyüzünün rengini, havanın kokusunu unuttuğum bu yerden, korkaklık, çaresizlik, öfke kokan bu dikenli kapandan beni gözlerinle, merakınla, okuma açlığınla kurtarmak üzeresin. Ben Elif... Hayatın; küçük bir mahallenin, birbirine akrabadan daha yakın sakinlerinden oluştuğunu zanneden, Aşkı; Türk filmlerinin yakışıklı jönü ile kocaman, güzel gözlü esas kızının arasındaki başta imkânsız ama mutlu sonla biten pembe bir hayalden ibaret gören, Evliliğin; sıcacık ekmek kokusu yayılan bir mutfaktan, bir yanda etek çekiştiren evlattan, bir yanda yeni açtığı küçük gözleriyle konuşmayı öğrenerek doğmuş pamuk tenli bebekten, sevgi dolu sözleri hep dilinin ucunda bir eşten oluştuğuna inanan, Çaresiz Elif... Gidemeyen ama aslında kalamayan, Konuşamayan ama aslında bildiklerini susan, Göremeyen ama gönlünün fal taşı gibi açık gözlerine bilerek mil çeken, Duyamayan ama en ufak bir çıtırtıyla yüreği ağzına gelen, Gidemeyen, her koşulda, her sancıda, her gözyaşında, her çaresizlikte, her kararsızlıkta kalan ve hep kalan ben Elif... Bu satırları okuyan sen, elimi tutar mısın, çıkarır mısın beni bu alışkanlık kuyusundan, kurtarır mısın beni bu güven adını verdiğim boğazıma dolanmış iplerden, tutar mısın elimi, elimi tutar mısın kendi ellerini tuttuğun gibi? Benim cesaretim yok! Senin var mı?
